Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/148

nami; na ścianach zabłysły skrzące migoty, zagrały jasne światła. Heading podszedł w tamtą stronę i chwilę przyglądał się czemuś z natężoną uwagą. Gdy wrócił do ogniska, miał przykry jakiś wyraz w twarzy.
 — Złote tomahawki — wytłómaczył mi na ucho. — Tu musi być gdzieś złoto w pobliżu — dodał z chciwym błyskiem w oczach.
 — Być może — odparłem obojętnie, zwracając się ku Indjaninowi.
 — Przed wigwamami stoją pale plemienia Kwapnu. Chociaż widziałem już nieraz święte pismo u innych pokoleń wielkiego Manitu, przecież znaki wojowników Kwapnu obce mi są i niezrozumiałe. Jakie jest święte zwierzę, roślina lub przedmiot Kwapnasów?
 Puma uśmiechnął się pogardliwie:
 — Ludzie Kwapnu gardzą praojcami swoich czerwonych współbraci, którzy nieświadomymi będąc, wywodzą się od niższych od siebie stworzeń.
 -— Więc kto jest praojcem ludu Kwapnu? — zapytałem zaciekawiony.
 W odpowiedź Puma ujął w palce swój złoty amulet i trzymał mi go blisko przed oczyma:
 — Niechaj Blady Lekarz patrzy bystro w te znaki, a odczyta to, o co zapytuje Czarnego Pumę.
 Pochyliłem się nad złotym krążkiem i przez chwil parę studjowałem jego wypukłorzeźbę. Któż opisze me zdumienie, gdy po obejrzeniu dokładnem amuletu