Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/155

wściekły podrzut zakołysał mgliste stwory, dziki podryw opanował widmowe postacie i nad osadą rozpoczął się bojowy, opętańczy pląs: trzynaście ludzi-dymów tańczyło w szalonych podskokach.
 Zapatrzony w widowisko, nie spostrzegłem obecności Headinga, który stanął tuż za mną i potrząsnął mię parę razy za ramię. Oderwałem oczy od jedynego w swoim rodzaju widoku i popatrzyłem na Bena obcym, zdumionym wzrokiem:
 — Widziałeś to?
 — A widzę, widzę, oczywiście. Ciekawa igraszka dymów i wiatru.
 — Wiatru? — żachnąłem się. — Ależ cisza teraz bezwzględna. Popatrz na drzewa: ani jeden listek nie drgnie.
 — No, dobrze już, dobrze. Podziwiaj i snuj domysły, jeśli ci się tak podoba. Mam ci coś ważniejszego do zakomunikowania. Odkryłem tuż koło osady żyłę złota. Biegnie prawdopodobnie popod samą wieś.
 — Cóż stąd?
 — Jakto cóż?! Goddam! Oszalałeś?! Zostajemy tutaj i eksploatujemy teren.
 — To niemożliwe. Jeśli złoża przeszywają istotnie wieś...
 — To przekopiemy wieś.
 — To wykluczone. Przynajmniej z mojej strony. Nie przyłożę ręki do tego.
 -— Zwarjowałeś? Dlaczego?