Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/193

przez witraż u końca krużganka, snuła zielone baśnie na porfirze posadzki...
 Nagle w przechodzie wysunęła się z poza trzonu kolumny jakaś postać i poszła za nim. Dreszcz go zdjął, lecz milcząc szedł naprzód. O parę kroków dalej oderwał się od wnęki między słupami kształt nowy, za nim trzeci, dziesiąty — wszystkie szły za nim. Chciał zawrócić, lecz zastąpiły mu drogę. Więc przeszedł las kolumn i zboczył w jakąś okrągłą salę na prawo. Tu było jasno od lśnień księżycowych i pełno jakichś ludzi. Przemykał się między nimi, szukając wyjścia. Napróżno! Otaczali go coraz zwartszem, natrętniejszem koliskiem. Z bladych, bezkrwistych ust wypłynął groźny poszept:
 To on! To on!
 Zatrzymał się i spojrzał wyzywająco w tłum:
 — Czego chcecie odemnie?
 — Twej krwi! Krwi twojej chcemy! Krwi! Krwi!
 — I cóż wam po niej?
 — Chcemy żyć! Chcemy żyć! Pocóżeś nas wywołał z chaosu niebytu i skazał na nędzę półcielesnej włóczęgi? Patrz, jacyśmy bezsilni i bladzi!
 — Litości! — jęknął, rozpaczliwie rzucając się na kręte schody w bok sali.
 — Trzymać go! Otoczyć! Otoczyć!
 Pędem szaleńca wdarł się po stopniach na piętro i wpadł w jakąś średniowieczną komnatę. Lecz prześladowcy wtargnęli tuż za nim. Wiotkie ich ramiona,