w świecie czysto duchowym. — Żeby poznać los duszy po śmierci, trzeba rozpatrzyć proces rozłączenia. Dusza miała za zadanie nadawać duchowi kierunek w świecie fizycznym. Od chwili spełnienia tego zadania zwraca się w kierunku ducha. Kiedy opada z niej ciało powinnaby odrazu stosownie do jej właściwości służyć tylko duchowi — gdyż nie może już być ogniwem połączenia. I uczyniłaby to, gdyby podczas życia w ciele nie ulegała jego wpływom i skłonnościom. Bez tego zabarwienia, które przez połączenie z ciałem otrzymała, mogłaby wnet po oddzieleniu się tegoż podlegać czystym prawom świata duszy i ducha bez dalszych skłonności do świata zmysłowego. Miałoby to miejsce wtedy, gdyby człowiek zatracał przy śmierci zupełnie wrszelką ciekawość do ziemskiego świata, po zadowoleniu wszystkich żądz, chceń i t. d., które wiążą go z bytem porzuconym. Ale. dopóki to nie nastąpi, to co pozostaje ciągnie duszę w swym kierunku. Ażeby uniknąć nieporozumienia, należy ściśle odróżniać między tem co wiąże człowieka ze światem, ale może być w przyszłych wcieleniach usunięte, a tem, co go wiąże bezpośrednio z ostatniem wcieleniem. Pierwsze można wyrównać przez prawe losu, przez karmę, drugie zaś może być tylko po śmierci od duszy oddarte.
Po śmierci następuje okres dla ducha ludzkiego, kiedy dusza odrywe od siebie swe skłonności do
Strona:PL Steiner - Przygotowanie do nadzmysłowego poznania świata i przeznaczeń człowieka.djvu/105
Ta strona została przepisana.
