wiew przejawia się tu tęsknota duszy ludzkiej, jako burzliwy wicher — wybuch namiętny. Kto umie tu patrzeć, ten wyśledzi westchnienie każdego stworzenia, na które zwróci swą uwagę. Można tu czasem spostrzedz n. p. silną burzę z oślepiającemi błyskawicami i huczącym grzmotem, a kto poszukuje za przyczyną tego zjawiska, ten odnajdzie w „burzach ducha“, namiętności stoczonej na ziemi bitwy.
Prawzory czwartego regionu nie stosują się bezpośrednio do innych światów. Są one pod pewnym względem jestestwami, które rządzą prawzorami trzech niższych regionów i pośredniczą w ich wspólnej działalności. Zajmują się tedy ładem i grupowaniem tych podległych im prawzorów. Z tego regionu bierze początek bardziej ogarniająca działalność od działalności niższych regionów.
Piąty, szósty i siódmy region, odróżniają się istotnie od uprzednich; ponieważ znajdujące się w nich prajestestwa nadają prawzorom niższych rejonów bodźca do ich działalności. W nich znajdują się twórcze moce prawzorów samych. Kto się wzniesie do tych regionów, poznaje zamiary,[1] które leżą w podłożu naszego świata. Jako żywe jądra zarodzi leżą tu jeszcze prawzory jak na podorędziu, mogące oblec się w przeróżne kształty istot myślnych. Kiedy zatem znajdą się te jądra zarodzi w niższych regionach, wtedy jakby, wypływają i uka-
- ↑ Musi się używać słowa „zamiary“ na określenie poruszających mocy w rozwoju świata, chociaż daje się przez to sposobność do wyobrażania sobie tych rzeczy, podobnych do zamiarów ludzkich. Uniknąć można tej pokusy tylko wtedy, kiedy przy użyciu słów z obrębu ludzkiego świata wziętych — podnosi się ich znaczenie przez odjęcie im wszystkich ludzkich ograniczeń, a w zamian za to wyposaża się je w znaczenie jakie im człowiek nadaje w chwilach wyjątkowego wzniesienia się po nad siebie samego.
