zują się w najróżnorodniejszych formach. (Dlatego w literaturze teozoficznej te trzy wyższe regiony ducha nazywają się Arupa, w przeciwstawieniu do czterech niższych Rupa — regionów. Arupa znaczy „bezkształt„; rupa — „ukształtowany“). Idee, przez które duch ludzki tworzy, są odbłyskiem tych zarodkowych myślnych istot — wyższego świata ducha, Obserwator o „duchowem uchu“, który wzniósł się z niższych regionów do tych wyższych, doświadcza, jak dźwięki i tony zmieniają się w „mowę duchową“. Zaczyna ogarniać „duchowe słowo“, przez co rzeczy i jestestwa nietylko zwiastują mu melodyą swą naturę, ale w „słowach“ ją określają. Nazywa się to w wiedzy tajemnej, że mówią mu swe „wiekuiste imiona“.[1]
Należy sobie wyobrazić, że te jądra zarodzi istot myślnych są złożonej natury. Z elementów świata myślenia jest jakoby tylko powłoka zarodzi utworzona. A zamyka ona właściwe ziarno żywota. Oto doszliśmy do granicy „trzech światów“; ponieważ ziarno wyrasta z jeszcze wyższych światów. Przy opisie części składowych człowieka (str. 56) omówiliśmy ziarno żywota, które zostało tam określone w swych częściach składowych jako „duch-życia“ i „duch-człowiek“. (Literatura teozoficzna oznacza je przez „budhi“ i „atma“). Tak samo dla innych istot świata istnieją podobne ziarna żywota. Wyrastają one ze światów wyższych,
- ↑ Szerzej o „wiekuistych imionach“ znajduje się w mojej „Wiedzy tajemnej“.
