ciwnie siłą, przez którą twory duszne się odpychają, wykluczają i zachowują swą odrębność. W jakiej mierze zawierają się te zasadnicze siły w danym tworze dusznym, od tego zależy rola, jaką on w tym świecie odgrywa. Zależnie od działania sympatyi i antypatyi, rozróżniamy trzy rodzaje tworów dusznych. Te trzy rodzaje różnią się między sobą stosukiem w jakim pozostaje sympatya do antypatyi w każdym z nich. We wszystkich trzech rodzajach są obie siły obecne. Weźmy najpierw twór pierwszego rodzaju. Przyciąga on inne twory swego otoczenia za pomocą rządzącej w nim sympatyi. Ale prócz tej sympatyi znajduje się w nim jeszcze antypatya, przez którą odpycha pewne rzeczy w swem otoczeniu. Zewnętrznie może wyglądać taki twór, jako złożony tylko ze sił antypatyi. Tak jednak nie jest. Sympatya i antypatya są w nim zawarte. Tylko ta ostatnia przeważa, Ona góruje nad pierwszą. Takie twory grają samolubną[1] rolę w środowisku dusznem. One odpychają wiele, a mało co przyciągają miłośnie. Przeto poruszają się w przestrzeni dusznej jako formy niezmienne, Przez tę siłę sympatyi, która w nich się zawiera, ukazują się jako chciwe (zaborcze). Chciwość okazuje się jednak nienasyconą, nigdy niezaspokojo-
- ↑ eigen = süchtig, dokładnie znaczy egocentryczny, ześrodkowujący na sobie, na swej osobowości.
