Strona:PL Steiner Rudolf - Kronika Akasha.djvu/150

istotę samą, siła zapłodnienia. Wówczas mianowicie człowiek nie wytworzył jeszcze dwu płci, ale posiadał jedną. A utworzony był ze swego wodnego powietrza. Ale jak wszystko, co istnieje na świecie, znajduje się w stadjach przejściowych, tedy w ostatnich epokach Księżyca wytworzyła się już u poszczególnych zwierzo-ludów dwupłciowość, jako przygotowanie późniejszego stanu na Ziemi.
 Szósty i siódmy obieg Księżyca przedstawia pewnego rodzaju opad całego opisanego przebiegu przy jednoczesnem wytworzeniu się pewnego rodzaju przejrzałego stanu, aż wreszcie całość przechodzi w pauzę spoczynku (pralaję), aby przespać do ziemnego bytu.
 Rozwój ludzkiego ciała astralnego łączy się z pewnem zdarzeniem kosmicznem, jak następuje. Kiedy po pauzie spoczynku, następującej po epoce kosmicznej Słońce, to ostatnie wystąpiło z ciemności, zbudzone nanowo, wtedy wszystko, co żyło na powstałej w ten sposób planecie, zamieszkiwało ją jako całość. Ale nanowo zbudzone Słońce jest jednak czemś innem, niż było przedtem. Materja jego już nie jest (jak uprzednio) nawskroś świetlna: posiada części ciemniejsze, które wydzielają się z całkowitej masy. Począwszy od drugiego obiegu (rundu) występują te części coraz bardziej, jako samodzielny człon; stąd ciało słoneczne staje się podobnem do biszkoptu. Składa się z dwu części, z jednej istotnie większej i drugiej mniejszej, które jednak łączy człon (pośredni). Następnie w trzecim obiegu oba te ciała oddzielają się zupełnie od siebie. Słońce i Księżyc są teraz dwoma ciałami i ostatnie porusza się okrężnie dokoła pierwszego. Wraz z Księżycem oddzielają się od Słońca wszystkie istoty, których rozwój tu opisano. Rozwój ciała astralnego właśnie odbywa się