Strona:PL Stendhal - Życie Henryka Brulard.djvu/145

wyższym stopniu) dzięki mojej hiszpańskości dało mi, naprzekór im, charakter który posiadam. Ale jaki jest ten charakter? — trudnohy mi było odpowiedzieć. Może ujrzę prawdę w sześćdziesiątym piątym roku życia, jeśli go doczekam.
 Żebrak, który zwróci się do mnie w stylu tragicznym, jak w Rzymie, albo w stylu komicznym, jak we Francji, oburza mnie: 1-o nie cierpię aby zakłócano moje dumania; 2-o nie wierzę ani słowa w to co mówi.
 Wczoraj, kiedym przechodził ulicą, kobieta z ludu, czterdzieletnia ale dość przystojna, mówiła do człowieka, który szedł obok niej: Bisogna camprar (trzeba przecież żyć). Te słowa wolne od komedji, wzruszyły mnie do łez. Nie daję nigdy nic biednym, którzy mnie proszą; sądzę, że to nie przez skąpstwo. Kiedy gruby strażnik sanitarny (11 grudnia) w Civita Vecchia wspomniał mi o biednym Portugalczyku w szpitalu, dałem mu natychmiast sześć czy osiem paolów. Kiedy się wzdragał z przyjęciem, bojąc się narazić swemu szefowi (gruboskórny chłop z Finevista, nazwiskiem Manelli), pomyślałem, że godniejsze konsula będzie dać mu całego talara, i tak też uczyniłem; tak więc sześć paolów ze szczerej ludzkości, a cztery z przyczyny haftowanego fraka.
 A propos rozmowy finansowej ojca z synem: margrabia Torrigiani z Florencji, za młodu gruby gracz i mocno posądzany o to że wygrywa w sposób niezupełnie dozwolony), widząc że jego trzej synowie przegrywają czasami po dziesięć czy piętnaście ludwików, chcąc im oszczędzić przykrości proszenia go o pieniądze, wręczył trzy tysiące franków staremu wiernemu odźwiernemu z rozkazem dawania pieniędzy synom kiedy przegrają i zgłoszenia się doń po nowy zapas, kiedy te trzy tysiące się wyczerpią.
 To jest samo w sobie bardzo przyzwoicie, zresztą to postępowanie wzruszyło synów, którzy się pohamowali. Ten margrabia, oficer Legji honorowej, jest ojcem pani Pozzi, której piękne oczy natchnęły mnie takim podziwem w roku 1817. Anegdota o karciarstwie jej ojca byłaby mi zrobiła straszliwą przykrość w roku