Strona:PL Stendhal - Życie Henryka Brulard.djvu/215

nie także o niebezpieczeństwach powrotu, kiedy lis wyszedł na mnie truchtem. Po wielkim ogonie poznałem że to lis, bo w pierwszej chwili wziąłem go za psa. Pod moim strzałem, skoczył w zarośla, o pięć czy sześć stóp pod nami.
 Możliwe ścieżki (nawet dla lisa) są bardzo nieliczne w tych urwiskach; kilku stzelców obsadza je, inny wypuszcza psy, lis pędzi i prawdopodobnie wypada na jakiegoś strzelca.
 Polowanie, o którem ci strzelcy mówili ciągle, to było polowanie na gemzy, w Peuil de Claix, ale zakaz ojca był wyraźny, nigdy żaden a nich nie odważył się mnie wziąć na nie.
 Niebawem zabiłem drugiego drozda ale mniejszego niż pierwszy, o zmroku, ledwo go rozróżniając, na orzechu.
 Trzeciego i ostatniego zabiłem na małym orzechu przy drodze, na północ od naszego sadu. Ten drozd, bardzo mały, był prawie pionowo nademną i spadł mi prawie na nos. Spadł na mur, a z nim grube krople krwi, które widzę jeszcze.
 Ta krew była znakiem zwycięstwa. Dopiero w Brunszwiku, w 1808, litość zmierziła mi polowanie; dziś wydaje mi się ono nieludzkiem i wstrętnem morderstwem: nie zabiłbym komara bez potrzeby. Ostatnia przepiórka, którą zabiłem w Civita-Vecchia, nie zbudziła wszakże we mnie litości. Kuropatwy, przepiórki, zające, zdają mi się niby kurczęta, urodzone na to aby iść na rożen.
 Przypominam sobie rozkoszne wrażenie pewnego rana, gdy wyszedłem przededniem z Barbierem w piękny księżyc i ciepły wiatr. Był to czas winobrania, nigdy go nie zapomniałem. Tego dnia, wymusiłem na ojcu pozwolenie udania się z Barbierem (totumfackim obszaru dworskiego) na jarmark do Sassenage. Sassenage jest kolebką mojej rodziny: byli tam sędziami, starsza gałąź żyła tam jeszcze w 1795, z piętnastoma czy dwudziestoma tysiącami franków renty, które, gdyby nie pewne prawo z 13 germinal (o ile mi się zdaje), byłyby mnie przypadły w całości. Mój patrjotyzm nie zachwiał się od tego; prawda że w tym wieku, nie wiedząc co to jest niedostatek i przykra praca na chleb, uważałem pieniądze