Strona:PL Stendhal - Życie Henryka Brulard.djvu/272

 Feliks Faure, z którym dość blisko byliśmy w Grenobli, nie dzielił bynajmniej moich szalonych marzeń o miłości i sztuce. Ten brak szaleństwa zawsze tępił ostrze naszej przyjaźni, która była jedynie kamaraderją. Jest dziś parem Francji, pierwszym prezydentem, i skazuje bez zbytnich wyrzutów, zdaje mi się, na dwadzieścia lat więzienia kwietniowych warjatów, dla których aż nadto byłoby pół roku więzienia, zważywszy wiarołomstwo of the king, a na śmierć tego drugiego Bailly, roztropnego Morey, zgilotynowanego 19-go marca 1836, winnego może, ale bez dowodów. Feliks Faure oparłby się niesprawiedliwości, którejby od niego żądano za pięć minut; ale jeśli dać dwadzieścia cztery godzin jego próżności, najbardziej mieszczańskiej jaką znam, jeżeli król zażąda od niego głowy niewinnego, znajdzie racje aby mu ją oddać. Egoizm i zupełny brak najmniejszej iskierki szlachetności, połączone z charakterem po angielsku markotnym i ze strachem że dostanie obłędu jak jego matka i siostra, tworzą charakter tego mego kolegi. To najbardziej płaski ze wszystkich moich przyjaciół i ten który zrobił największy los.
 Co za różnica ze szlachetnością takiego Ludwika Crozet, Bigilliona! Mareste zrobiłby to samo, ale nie łudząc się, dla awansu, po włosku. Edmund Cardon zrobiłby to samo jęcząc i nadrabiając wdziękiem; d’Argout z odwagą, myśląc o osobistem niebezpieczeństwie i przemagając tę obawę. Ludwik Crozet (naczelny inżynier w Grenobli) raczej naraziłby heroicznie swoje życie, niżby skazał na dwadzieścia lat więzienia szaleńca szlachetnego jak Kersanné (nigdy go nie widziałem), dla którego byłoby aż nadto pół roku więzienia. Colomb odmówiłby jeszcze bardziej stanowczo, ale możnaby go oszukać.
 Tak więc najbardziej płaską figurą z moich przyjaciół jest Faure (par Francji) z którym żyłem blisko w styczniu 1800, od 1803 do 1805, i od 1810 do 1815 i 16.
 Ale zastanawiam się, że moją surowość względem tego płaskiego para Francji wezmą za zawiść. Czy uwierzy kto, gdy do-