kogoś, zapewne do francuskiego komisarza wojennego, zostawionego dla transportów. Hrabia Daru zostawił chorego konia, czekałem jego wyzdrowienia.
Tu wreszcie odnajduję moje wspomnienia. Po wielu mitręgach jednego rana, około ósmej, umieszczają na tym młodym koniu szwajcarskim, jasnym gniadoszu, mój olbrzymi tłumok i nieco za bramą lozańską wsiadam na konia.
Było to drugi albo trzeci raz w życiu. Serafja i ojciec stale sprzeciwiali się temu, abym jeździł konno, fechtował się, etc.
Ten koń, który nie opuścił stajni od miesiąca, po dwudziestu krokach ponosi mnie, skręca z drogi i rzuca się ku jezioru, na pole zasadzone wierzbami: zdaje się że tłumok go uwierał.
Umierałem ze strachu, ale ofiara była spełniona; największe niebezpieczeństwa nie byłyby mnie zatrzymały. Patrzałem na łopatki mego konia, a trzy stopy, które mnie dzieliły od ziemi, zdawały mi się przepaścią bez dna. Na domiar śmieszności, zdaje mi się, że miałem ostrogi.
Mój młody rączy konik galopował tedy przed siebie wśród tych wierzb, kiedy usłyszałem, że mnie ktoś woła. Był to służący kapitana Burelviller, chłopiec roztropny i sprytny, który, wciąż krzycząc na mnie abym ściągnął cugle i zbliżając się do mnie, zdołał wkońcu zatrzymać mego konia po dobrym kwadransie galopady we wszystkich kierunkach. Zdaje mi się, że, pośród niezliczonych strachów, miałem i ten strach aby mnie koń nie wciągnął w jezioro.
„Czego chcesz? rzekłem do służącego, skoro wreszcie zdołał uspokoić mego konia.
— Mój pan chce z panem mówić“.
Natychmiast pomyślałem o moich pistoletach; to z pewnością ktoś, kto mnie chce aresztować. Droga była pełna ludzi, ale przez
