Strona:PL Stendhal - Życie Henryka Brulard.djvu/299

 W jednej chwili moje dwa wielkie czyny: 1-o żem przebył św. Bernarda, 2-o żem był w ogniu, znikły. Wszystko to zdało mi się grube i płaskie. Odczuwałem coś takiego jak ów zachwyt wobec kościoła nad Rolle, ale o wiele czystszy i żywszy. Pedantyzm Julji d’Etange zawadzał mi w Russie, gdy wszystko było boskie u Cimarosy.
 W pauzach przyjemności mówiłem sobie: I oto wdepłem w to ordynarne rzemiosło, zamiast poświęcić życie muzyce!!
 Odpowiedź brzmiała, bez cienia zgryźliwości: Trzeba żyć, zobaczę świat, zostanę dzielnym żołnierzem, a po roku lub dwóch wrócę do muzyki, do mojej jedynej miłości. Powtarzałem sobie te napuszone frazesy.
 Życie moje odnowiło się, całe moje paryskie rozczarowanie pogrzebane na zawsze! Ujrzałem wyraźnie gdzie jest szczęście. Zdaje mi się dziś, że moje wielkie nieszczęście musiało tkwić w tem: nie znalazłem szczęścia w Paryżu, gdzie wierzyłem w nie tak długo, gdzież tedy jest? Czyżby było w naszych górach? W takim razie, rodzina moja miałaby rację i lepiej uczyniłbym wracając tam.
 Wieczór w Ivrei zniweczył na zawsze Delfinat w mojej pamięci. Gdyby nie piękne góry, które oglądałem rano, może Berland, Saint-Ange i Taillefer nie byłyby pobite na zawsze.
 Żyć we Włoszech i słyszeć tę muzykę stało się podstawą wszelkiego mego rozumowania.
 Nazajutrz rano, idąc przy naszych koniach z kapitanem, który miał sześć stóp wzrostu, miałem to dzieciństwo aby mówić o mojem szczęściu; odpowiedział mi grubemi żartami na temat łatwości aktorek. To słowo było mi drogie i święte przez pannę Kably; co więcej, tego rana byłem zakochany w Karolinie (z Matrimonio). Zdaje mi się, że przyszło między nami do poważnej sprzeczki, zastanawiałem się nawet czy go nie wyzwać.
 Nie rozumiem zupełnie mojego szaleństwa: to tak, jak moje wyzwanie kochanego Joinville (obecnie baron Joinville, intendent wojskowy w Paryżu), nie umiałem utrzymać szabli poziomo.