Strona:PL Stendhal - Życie Henryka Brulard.djvu/68

w świcie jakiegoś legata. Co mnie bardzo uderzyło wówczas, to że my przybyliśmy (bo ja się uważałem za Gagnona i myślałem o Beylach zawsze z odrazą, która w 1835 trwa jeszcze) że przybyliśmy z kraju, gdzie pomarańcze rosną poprostu w ziemi. Co za rozkoszny kraj, myślałem sobie!
 Co mnie utwierdzało w tej myśli o włoskiem pochodzeniu, to że język owego kraju był w wielkiej czci w mojej rodzinie, rzecz bardzo osobliwa w mieszczańskiej rodzinie z r. 1780. Mój dziadek znał i kochał włoski język; moja droga matka czytywała Dantego, rzecz bardzo trudna nawet dziś; pan Artaud, który spędził dwadzieścia lat we Włoszech i który świeżo wydał przekład Danta, daje nie mniej niż dwa nonsensy i jedno głupstwo na stronicę. Ze wszystkich Francuzów, których znam, jedynie dwaj: pan Fauriel który mi dał miłosne historje arabskie i pan Delecluze z Debatów rozumieją Dantego, a przecież wszyscy bazgracze paryscy profanują bezustanku to wielkie nazwisko cytując go i silą się go komentować. To mnie oburza.
 Moja cześć dla Dantego jest bardzo dawna; datuje od egzemplarzy, które znalazłem na półce ojcowskiej bibljoteki zajętej przez książki mojej biednej matki. Były moją jedyną pociechą w epoce tyranji Raillane’a.
 Wstręt mój do rzemiosła tego człowieka i do wszystkiego czego on uczył z rzemiosła doszedł do punktu, który graniczy z manją.
 Czy uwierzyłby ktoś, że wczoraj jeszcze, 4-go grudnia 1835, wróciwszy z Rzymu do Civita Vecchia, miałem sposobność oddania, bez przykrości dla siebie, poważnej przysługi młodej kobiecie, której nie podejrzewam o zbytnią srogość. W drodze dowiedziała się, mimo mej chęci, o mojem nazwisku, miała list polecający do mego sekretarza. Ma bardzo piękne oczy i te oczy patrzały na mnie dość słodko przez osiem ostatnich mil drogi. Prosiła mnie, abym jej wyszukał niedrogie mieszkanie; słowem odemnie może tylko zależało aby dostąpić jej łask; ale, ponieważ piszę to od tygodnia, nieszczęsne wspomnienie księdza Raillane obudziło się. Orli ale