Strona:PL Stendhal - Życie Henryka Brulard.djvu/91

ła zgorszona, w 1833, w kąpielach w Aix, kiedy hrabina C...a! wzięła mnie w obronę. Mogę powiedzieć, że aprobata istot, które uważam za słabe, jest mi zupełnie obojętna. Mam uczucie że to warjaci, widzę jasno że nie rozumieją problemu.
 Przypuśćmy wreszcie że jestem okrutny, więc dobrze, jestem; dowiecie się o mnie jeszcze innych rzeczy, jeśli będę pisał dalej.
 Wnoszę z tego wspomnienia, tak przytomnego moim oczom, że w 1793, czterdzieści dwa lat temu, szedłem na łowy szczęścia absolutnie tak jak dziś, czyli, wyrażając się pospolicie, charakter mój był absolutnie taki sam jak dziś. Wszelkie oszczędzania, o ile chodzi o ojczyznę, wydają mi się dziecinne.
 Powiedziałbym zbrodnicze, gdyby nie moja bezgraniczna wzgarda dla istot słabych. (Przykład: p. Feliks Faure, par Francji, pierwszy prezydent, mówiący do swego syna w Saint-Ismier, w r. 1828, o śmierci Ludwika XVI-go: „Niegodziwcy wydali go na śmierć“. Ten sam człowiek skazuje dziś, w Izbie Parów, młodych i czcigodnych szaleńców, których nazywa się spiskowcami kwietniowymi. Jabym ich skazał na jeden rok pobytu w Cincinnati (w Ameryce), przez który to rok dałbym im dwieście franków miesięcznie). Równie wyraźne wspomnienie mam tylko z mojej pierwszej komunji, którą ojciec kazał mi odbyć w Claix, w obecności bigota cieśli Charbonota z Cossey, około 1795.
 Ponieważ, w 1793, kurjer potrzebował dobrych pięć, a może sześć dni na drogę z Paryża do Grenobli, scena w gabinecie ojca odbywała się może 28-go albo 29-go stycznia o siódmej wieczór. Przy wieczerzy, ciotka Serafja zrobiła mi scenę za moją okrutną duszę etc. Patrzałem na ojca, nie otwierał ust, prawdopodobnie z obawy że sam dojdzie i mnie doprowadzi do ostateczności. Przy całem mojem okrucieństwie i dzikości, nie uchodziłem przynajmniej w rodzinie za tchórza. Ojciec mój był zanadto przenikliwy, aby nie przejrzeć, nawet w swoim gabinecie (o siódmej) wrażeń dziesięcioletniego smarkacza.
 W dwunastym roku, jako cudowne dziecko, oblegałem bezu-