Strona:PL Stendhal - Kroniki włoskie.djvu/184

mienia który mnie trawi, ale jedynie błagam, aby twoja wspaniałomyślność ulitowała się nad sługą pełnym lęku i pokory.
 Księżna zdawała się zdumiona, a bardziej jeszcze pogniewana:
 — Powiedz, Marceli, rzekła, cóżeś ujrzał takiego we mnie, coby ci dało śmiałość mówienia mi o miłości? Czy życie moje, czy moje zachowanie tak bardzo odbiega od prawideł obyczajności, abyś się ważył na takie zuchwalstwo? Jakżeś ty się ośmielił przypuszczać, że ja mogłabym się oddać tobie lub innemu mężczyźnie poza moim panem i małżonkiem? Przebaczam ci to coś mi powiedział, bo myślę żeś oszalał; ale strzeż się popełnić jeszcze raz coś podobnego, lub przysięgam ci że cię skarżę wraz za pierwsze i za drugie zuchwalstwo.
 Księżna oddaliła się w gniewie; w istocie, Capecce począł sobie nieroztropnie: trzeba było pozwolić się domyślać, ale nie mówić. Zmięszał się wielce, obawiając się aby księżna nie opowiedziała wszystkiego mężowi.
 Ale dalszy ciąg był wielce odmienny od tego czego się obawiał. W tej wiejskiej samotności, dumna księżna Palliano nie mogła się wstrzymać, aby nie zwierzyć swej ulubionej dworce, Djanie Brancaccio, tego co się jej ktoś ośmielił powiedzieć. Djana była to kobieta trzydziestoletnia trawiona namiętnościami. Miała rude włosy (kronikarz wraca kilka razy do tego szczegółu, który widocznie tłumaczy mu wszystkie szaleństwa Djany). Kochała do obłędu Domicjana Fornari, szlachcica przy dworze margrabiego Montebello. Chciała go zaślubić; ale czy margrabia i jego żona, z któremi miała zaszczyt być spokrewniona, zgodziliby się kiedy, aby zaślubiła człowieka będącego w ich służbie? Była to przeszkoda nie do zwalczenia, tak się przynajmniej zdawało.
 Była tylko jedna nadzieja pozwolenia: trzeba było uzyskać poparcie księcia Palliano, starszego brata margrabiego, i Djana miała niejakie nadzieje w tej mierze. Książę uważał ją bardziej za krewną niż za domownicę. Był to człowiek prostego serca i dobry, o wiele mniej od braci zważający na względy surowej etykie-