Strona:PL Stendhal - Kroniki włoskie.djvu/57

szy młodzieńca i dawało ton całemu jego stosunkowi do kobiet. Kiedy, w r. 1796, generał Bonaparte opuszczał Brescię, ławnicy, którzy go odprowadzali do bram miasta, wspomnieli mu, iż mieszkańcy Brescji najbardziej kochają wolność w całych Włoszech.
 — Tak, odparł, lubią o tem opowiadać swoim kochankom.
 Missirilli oświadczył Vaninie dość nieswoim głosem:
 — Skoro zapadnie noc, muszę wyjść z tego domu.
 — Pamiętaj wrócić do pałacu przed świtem; będę czekała na ciebie.
 — O świcie będę daleko.
 — Wybornie, rzekła zimno Vanina; i dokąd się udasz?
 — Do Rzymu, zemścić się.
 — Ponieważ jestem bogata, ciągnęła Vanina najspokojniej w świecie, mam nadzieję, że przyjmiesz odemnie broń i pieniądze?
 Missirilli popatrzył na nią bystro długą chwilę, poczem rzucił się w jej ramiona, mówiąc:
 — Duszo mego życia, zapominam przy tobie o wszystkiem, nawet o swoim obowiązku. Ale im twoje serce jest szlachteniejsze, tem bardziej powinnaś mnie rozumieć.
 Vanina płakała długo, w końcu postanowiono, że Piętro opuści Rzym aż pojutrze.
 — Piętro, powiedziała doń nazajutrz, mówiłeś mi nieraz, że człowiek znany, np. książę rzymski, rozrządzający znacznemi sumami, mógłby oddać wielkie usługi sprawie wolności, gdyby kiedy Austrja wplątała się gdzieś daleko w wielką wojnę.
 — Z pewnością, odparł Piętro zdumiony.
 — Posłuchaj zatem: jesteś dzielny człowiek, brak ci jedynie wysokiej pozycji; ofiaruję ci swoją rękę i dwieście tysięcy funtów renty. Podejmuję się uzyskać pozwolenie ojca.
 Piętro rzucił się do jej stóp; Vanina jaśniała radością.
 — Kocham cię bez pamięci, rzekł; ale jestem biednym sługą ojczyzny: im Włochy są nieszczęśliwsze, tem bardziej powinienem