Strona:PL Stendhal - Lamiel.djvu/163

czyni aby utrzymać panowanie w świecie, a kiedy jest zmęczony, jest w złym humorze.
 Pobiegła do swego pokoju i zamknęła się na klucz.
 Upłynął dopiero tydzień od pierwszego wieczoru w Operze. Lamiel miała ową prostą odwagę, jaką mają charaktery zupełnie naturalne.
 — Co to znaczy? wykrzyknął hrabia chmurnie, słysząc zgrzyt rygla.
 Dla rozrywki, Lamiel przybrała cierpki i grubiański ton swego szlachetnego kochanka.
 — To znaczy, wykrzyknęła przez drzwi, że jestem zmęczona pańskiem dostojnem towarzystwem i że chcę mieć spokój.
 — Doskonale! na honor, tem lepiej, rzekł sobie Nerwinde, poco mi się męczyć z istotą, o której wszyscy wiedzą, że należy do mnie? Główna rzecz, to aby, przez swoją urodę oraz dowcip którego ją uczę, przynosiła mi zaszczyt między ludźmi. Ukarzę ją, tę lalusię: poczekam aż mnie zaprosi do sypialni, a zwłaszcza nigdy nie okażę że jestem dotknięty jej wybrykiem.
 Zapyta może ktoś, jaka była treść moralna dziwnego charakteru hrabiego. Pretensje, nieszczęsne pretensje, jedna z głównych przyczyn ponurości XIX-go wieku. Hrabia Nerwinde umierał z obawy, że go nie wezmą za prawdziwego hrabiego.
 Nieszczęściem tak tęgiego napozór charakteru było przedewszystkiem to, że był słaby aż do dzieciństwa; najprostszy i najgłupszy żart, skazany przez swoją nicość na śmierć, rychło przyprawiał go o zły humor na tydzień. Powtóre, pan d‘Aubigné-Nerwinde zapominał zupełnie o swoim znakomitym ojcu, znanym we Francji i w całej Europie generale Boucaud hrabi de Nerwinde, a myślał wciąż o swoim dziadku Boucaud, mizernym kapeluszniku na prowincji.
 Czy uwierzylibyście w ten ogrom pychy, podejrzliwości i dzieciństwa? Najlżejszy żarcik o handlu, więcej jeszcze, proste odezwanie się czyjeś: „Kupiłem sobie kapelusz“, albo: „Kastorowe kape-