Strona:PL Stendhal - Lamiel.djvu/50

która udała się do Paryża aby się popisać nową godnością, wróciła wielce oburzona obojętnością z jaką świat przyjął ten tak długo upragniony tytuł. Oczy jej okoliły się tedy paroma zmarszczkami. Była w rozpaczy z powodu tego odkrycia. Kurjer, wysłany na gwałt do Paryża, przywiózł jej najsławniejszego okulistę, pana de la Rouze. Ten rozumny człowiek był w wielkim kłopocie, kiedy, w czasie konsultacji, która odbyła się rano przy łóżku księżnej, musiał wygłosić długi szereg wykwitnych zdań, nim zdążył wymyślić greckie słowo, oznaczające osłabienie wskutek starości. Przypuśćmy, że to piękne słowo greckie brzmiało amorfoza. Pan de la Rouze wytłómaczył obszernie księżnej, że ta choroba, pochodząca z nagłego przeziębienia głowy, rzuca się z upodobaniem na młode osoby między trzydziestym a trzydziestym piątym rokiem. Przepisał surową djetę, wręczył księżnej dwa pudełeczka pigułek o zupełnie różnych nazwach, ale sporządzonych porówni z ośrodka od chleba i z gumy, zwłaszcza zaś nakazał chorej, aby się nie ważyła radzić nieuków-lekarzy, którzyby mogli pomylić tę chorobę z inną, wymagającą przeciwnej djety. Zalecił jej, aby nie czytała przez pół roku, zwłaszcza wieczór; trzeba było tedy przyjąć lektorkę. Ale lekarz wziął się do rzeczy tak zręcznie, że księżna pierwsza wymówiła owo fatalne słowo lektorka i inne jeszcze straszliwsze: okulary. Okulista udawał, że się głęboko namyśla; w końcu orzekł, że przez czas kuracji, która może trwać sześć do ośmiu miesięcy, nie będzie źle oszczędzać oczy i nosić okulary. Podjął się je sam wybrać w Paryżu u bardzo uczonego optyka, którego dzienniki wysławiają dwa razy na tydzień.
 Księżna była zachwycona tym czarującym lekarzem, kawalerem wszystkich orderów Europy i nie mającym czterdziestu lat. Odjechał do Paryża, sowicie zapłacony. Ale księżna była w wielkim kłopocie, gdzie znaleźć na wsi lektorkę? Ten rodzaj pokojówki był bardzo trudny do znalezienia, nawet w Normandji. Napróżno panna Anzelma obwieściła we wsi życzenie księżnej. Poczciwiec Hautemare,