Strona:PL Stendhal - Lamiel.djvu/80

wą, daną jego synowi. W nielicznych sam na sam, jakie doktór Sansfin uzyskiwał jeszcze od dziewczyny, wytłómaczył jej całą niedorzeczność uwielbienia księżnej dla tej książki; Sansfin rzadko wymieniał księdza Clement, ale wszystkie jego złośliwości wymierzone były w ten sposób, aby spadły na księdza. Albo ten młody ksiądz był głupcem, niezdolnym zrozumieć polityki Konwentu narodowego, albo raczej był to łajdak jak inni, który też ostrzył zęby na tłustą posadę.
 Czytelnik myśli może, że Lamiel zakocha się w sympatycznym księdzu Clement; ale niebo dało jej duszę krzepką, drwiącą i niezbyt zdolną do tkliwych uczuć. Za każdym razem kiedy widziała księdza, przychodziły jej na myśl drwiny doktora; kiedy ksiądz bronił kleru lub szlachty, powiadała zawsze:
 — Niech ksiądz będzie szczery, księże proboszczu; na jaką posadkę ksiądz celuje za przykładem zacnego pana Burke?
 Ale jeżeli Lamiel mało była skłonna do tkliwych uczuć, wzamian za to inteligentna rozmowa miała dla niej nieprzeparty urok, a zbyt jawna złośliwość doktora Sansfin urażała trochę tę duszę jeszcze tak młodą. Pragnęłaby ostrości idej doktora, ale przybranych w ów doskonały wdzięk, w jaki ksiądz Clement umiał oblekać każde słowo. Oto portret Lamiel, który w owej epoce ksiądz Clement przesłał swemu serdecznemu przyjacielowi w Boulogne:
 „Ta zdumiewająca dziewczyna, o której, twojem zdaniem, mówię zbyt często, to nie jest jeszcze skończona piękność: jest na to za długa i za chuda. Głowa jej zapowiada doskonałą piękność normandzką; czoło wspaniałe, śmiałe, wysokie; włosy popielato-blond, nosek cudownie narysowany. Co się tyczy oczu, są niebieskie i nie dość duże; broda szczupła, ale trochę za długa. Twarz owalna, w której, mojem zdaniem, możnaby krytykować jedynie usta, o kątach opadających nieco. Ale pani tej duszy, która, mimo że liczy przeszło czterdzieści pięć lat, znajduje się od niedawna w fazie babiego lata, tak często zwraca uwagę na istotne wady tej dziewczyny, że jestem na nie prawie niewrażliwy“.