Strona:PL Stendhal - Pamiętnik egotysty.djvu/122

nji, zostawić mu 5 albo 6000 franków renty. Nie zostawił mu ani połowy. Z tą chwilą, p. Beyle starał się zmniejszyć swoje potrzeby i udało mu się to. Napisał kilka książek, między innemi 500 stronic o Miłości, których nie wydrukował. W 1821 r., nudząc się śmiertelnie komedją francuskich manier, udał się na sześć tygodni do Anglji. Miłość była szczęściem i nieszczęściem jego życia. Melanja, Teresa, Gina i Leonora, oto imiona, które go zaprzątały. Mimo że nie był zgoła piękny, bywał niekiedy kochany. Gina nie dała mu wrócić po powrocie Napoleona, o którym dowiedział się 6-go marca. Akt dodatkowy odjął mu wszelki żal. Często smutny z przyczyny swoich miłości z chwilą gdy spotkał go zawód, uwielbiał wesołość. Miał tylko jednego wroga, mianowicie Teresę. Mógł się zemścić w okrutny sposób; oparł się temu, aby nie martwić Leonory. Po kampanji rosyjskiej zostały mu dotkliwe nerwobóle. Uwielbiał Szekspira i miał niezwyciężony wstręt do Woltera i do pani de Staël. Miejsca, które najbardziej kochał na ziemi, to były jezioro Como i Neapol. Uwielbiał muzykę i sporządził notatkę o Rossinim, pełną poglądów może prawdziwych, a może śmiesznych. Kochał tkliwie siostrę swoją, Paulinę, i miał wstręt do Grenobli, gdzie wychowywano go w straszliwy sposób. Nie kochał żadnego z krewnych. Był zakochany w matce, którą stracił mając siedem lat.