Strona:PL Stendhal - Pamiętnik egotysty.djvu/82

katem dla samego siebie: długi czas pracował po ośmnaście godzin dziennie, jak Anglik, aby zostać malarzem, muzykiem, metafizykiem, czy ja wiem czem? Wychowanie to było kierowane tak, jakgdyby chciał rzucić wyzwanie logice.
 Wiem o zdumiewających jego pracach od pewnej aktorki, dobrej mojej znajomej, która ze swego okna widziała tego młodego człowieka, jak pracował od piątej rano do piątej wieczór nad malarstwem, a potem czytał cały wieczór. Z tej przerażającej pracy została kawalerowi sztuka dobrego akompanjowania na fortepianie oraz sporo zdrowego sensu czy smaku muzycznego aby nie lecieć ślepo na mdłe fanfaronady jakiegoś Rossiniego. Z chwilą gdy chciał rozumować, ta słaba głowa nabita fałszywą wiedzą wpadała w najkomiczniejsze głupstwa. W polityce zwłaszcza był ciekawy. Zresztą, nie znałem nic bardziej poetycznego i niedorzecznego niż włoski liberał czyli carbonaro, który od 1821 do 1830 zapełniał liberalne salony paryskie.
 Pewnego wieczora, po obiedzie, Michevaux udał się do siebie. W dwie godziny później, nie widząc go w kawiarni Foy, gdzie jeden z nas, przegrawszy kawę, miał ją płacić, poszliśmy do niego. Zastaliśmy go zemdlonego z bólu. Miał skolocyzm; po obiedzie, lokalne bóle się wzmogły, ten flegmatyczny i melancholijny charakter zaczął rozważać wszystkie swoje nędze, łącznie z nędzą materjalną. Inny byłby się zabił; on poprzestałby na tem aby umrzeć zemdlony, gdybyśmy go nie byli z wielkim trudem obudzili.
 Ten los wzruszył mnie, może trochę przez refleksję: oto człowiek nieszczęśliwszy odemnie! Barot pożyczył mu pięćset franków, które otrzymał z powrotem. Nazajutrz, Lussinge czy ja przedstawiliśmy go pani Pasta.
 W tydzień potem, dowiedzieliśmy się, że jest jej kochankiem od serca. Nic chłodniejszego, nic bardziej racjonalnego, niż stosunek tych dwóch istot. Widywałem ich codzień przez cztery czy pięć lat, nie byłbym zdziwiony po całym tym okresie, gdyby jakiś magik, dając mi moc stania się niewidzialnym, pozwolił mi oglądać,