Strona:PL Stendhal - Pustelnia parmeńska tom II.djvu/164

targnieniem. Cóż znaczy, niestety, wierność kochanka którego się szanuje, kiedy serce jest udręczone chłodem tego którego się ubóstwia?
 W ciągu dwóch miesięcy, pani Sanseverina odpowiedziała hrabiemu tylko raz, i to aby prosić o zmacanie gruntu u księżnej i wybadanie, czy, mimo zuchwałego fajerwerku, list od niej byłby mile widziany. List ten, który hrabia miał doręczyć o ile uzna za właściwe, prosił o wakujące od niedawna stanowisko szambelana dla margrabiego Crescenzi, z prośbą aby mu nadano tę godność z racji jego małżeństwa. List pani Sanseverina był arcydziełem; oddychał najpiękniej wyrażonym szacunkiem; dworski ten styl nie zawierał ani jednego słowa, które, nawet w najodleglejszych konsekwencjach, mogłoby być niemiłe. Toteż odpowiedź oddychała przyjaźnią i tęsknotą.
 „Mój syn i ja, pisała księżna, nie mieliśmy ani jednego znośnego wieczoru od twego nagłego wyjazdu. Czyż już nie pamiętasz, że to dzięki tobie przywrócono mi głos doradczy w mianowaniu oficerów mego domu? Uważasz za potrzebne prosić o nominację margrabiego, jak gdyby życzenie twoje nie było dla mnie dostateczne? Jeśli mam jakiś głos, margrabia otrzyma kluczyk: w mojem zaś sercu będzie zawsze miejsce, i to pierwsze, dla mej drogiej Giny. Syn każe ci powiedzieć to samo, w tych samych słowach, zbyt śmiałych może w ustach dwudziestoletniego dryblasa, i prosi cię o próbki minerałów z doliny Orta. Możesz przesyłać swoje listy, na które liczę często, przez hrabiego, który nienawidzi cię zawsze i którego lubię za te uczucia. Arcybiskup również pozostał ci wierny. Spodziewamy się wszyscy ujrzeć cię znów: pamiętaj, że trzeba koniecznie. Margrabina Ghisleri, moja wielka ochmistrzyni, gotuje się przenieść na lepszy świat: biedna kobieta wiele mi nadokuczała; znów robi mi na złość, wynosząc się ze świata nie w porę; choroba jej przywodzi mi na myśl nazwisko, które byłabym niegdyś z taką radością wpisała w jej miejsce, o ilebym naturalnie zdołała uzyskać tę ofiarę niezależności od jedy-