Strona:PL Stendhal - Pustelnia parmeńska tom II.djvu/206

 Ja sam, tak dobrze urodzony, tak bogaty, mogę się kiedy znaleźć u kolan jakiego republikanina! Margrabia rozpłakał się; wreszcie ułożono, że pani Sanseverina, w charakterze ochmistrzyni, przedstawi go księżnej-matce, a ta pozwoli oddać Fabrycemu koszyczek, o nieznanej jakoby margrabiemu zawartości.
 W wilję tego dnia, zanim pani Sanseverina dowiedziała się o szaleństwie, jakie popełnił Fabrycy udając się do cytadeli, grano na dworze komedję dell’arte, a książę, który sobie zastrzegł wszystkie role kochanków z panią Sanseverina, tak namiętnie wyrażał jej swą miłość, że byłby aż śmieszny, gdyby we Włoszech kochanek albo monarcha mógł kiedy być śmieszny.
 Książę, bardzo nieśmiały ale zawsze biorący poważnie sprawy miłości, spotkał w korytarzu panią Sanseverina, która wlokła pomieszanego margrabiego do księżnej-matki. Był tak zdumiony i olśniony pięknością, jaką rozpacz krasiła wielką ochmistrzynię, że po raz pierwszy w życiu okazał charakter. Gestem więcej niż rozkazującym oddalił margrabiego i rozpoczął palić księżnej najformalniejsze oświadczyny miłosne. Przygotował je zapewne dawno i zgóry, były tam bowiem rzeczy dość rozsądne.
 Skoro stanowisko moje broni mi najwyższego szczęścia zaślubienia pani, przysięgam ci na świętą hostję nie ożenić się nigdy bez twego piśmiennego zezwolenia. Rozumiem, dodał, że pozbawiam panią ręki pierwszego ministra, zacnego i miłego człowieka; ale, ostatecznie, on ma pięćdziesiąt sześć lat, a ja nie mam dwudziestu dwóch. Bałbym się panią obrazić i zasłużyć na odmowę, gdybym ci wspominał o korzyściach obcych samej miłości; ale wszyscy na dworze mówią z podziwem o dowodzie miłości jaki hrabia składa pani, oddając w twoje ręce wszystko co posiada. Będzie dla mnie szczęściem naśladować go w tej mierze. Zrobisz z mego mienia lepszy użytek niż ja sam; będziesz w zupełności rozporządzała sumą, jaką moi ministrowie wręczają generalnemu intendentowi mej korony; będziesz stanowiła o moich miesięcznych wydatkach. —