Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/1015

Część I.

CHOLERA.

I.

KONIAK.

 W kilka minut potem ów łoskot, którym się tak przerazili biesiadnicy, znowu się rozległ, ale mocniej i ustawiczniej powtarzał się.
 — Garson! — rzekł jeden biesiadnik — co to za łoskot słychać tam?
 Garson, spojrzawszy na swych towarzyszy i niespokojny, odpowiedział niezrozumiale:
 — Panie... jest to... jest to...
 — Dalibóg... pewno jakiś złośliwy albo dziwak-lokator, jakiś zwierz, nieprzyjaciel wesołej zabawy puka w posadzkę, dając nam znać, abyśmy mniej głośno śpiewali... — rzekł Nini-Moulin.
 Podczas tego zamieszania, Morok zapytał jednego z garsonów i, odebrawszy od niego odpowiedź, krzyknął przeraźliwym głosem, którym zagłuszył całą wrzawę:
 — Proszę o głos.
 — Pozwalamy... — odpowiedziano wesoło.
 Podczas chwilowego milczenia, po odezwaniu się Moroka, znowu dało się słyszeć stukanie, które tym razem było szybsze.
 — Lokator nic nie winien — rzekł Morok z uśmiechem — niezdolny jest bynajmniej sprzeciwiać się w czemkolwiek naszej wesołości.