Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/1036

 — Boi się.
 — Cofa się.
 Słysząc to szemranie, kamieniarz pobiegł do kraty, otworzył ją i, wskazując na ciało księdza d‘Aigrigny, zawołał:
 — Jeżeli jest ktoś śmielszy ode mnie, niech idzie dobić go... niech się podejmie być katem... zobaczymy..
 Na to wezwanie ucichły szemrania.
 Nikt pojedynczo nie śmiał posunąć się i podnieść ręki ma umierającego człowieka. Nagle ksiądz d‘Aigrigny głęboko, chrapliwie westchnął, głowa i jedna ręka nieco się podniosła, konwulsyjnie drgnąwszy, potem opadł na posadzkę, jakgdyby już skonał...
 Gabrjel krzyknął żałośnie i upadł na kolana przy księdzu d‘Aigrigny, mówiąc:
 — Ach! mój Boże! już umarł...
 Sprawiło to mocne wrażenie na tłumie, który bywa zwykle równie skory do złego, jak do dobrego.
 Na przeraźliwy krzyk Gabrjela, ludzie, co niedawno tak zapamiętale, z krzykiem domagali się śmierci tego człowieka, teraz prawie rozczulali się nad nim.
 — Księże proboszczu — rzekł kamieniarz, nachyliwszy się do Gabrjela.. — czy doprawdy niema już nadziei?...
 Niespokojnie i w najgłębszem milczeniu oczekiwano odpowiedzi Gabrjela...
 — Bogu dzięki! — zawołał nagle Gabrjel — jego serce bije...
 — Jest nadzieja, będziemy mogli uratować go...
 — Będziemy mogli uratować go — powtórzył machinalnie kamieniarz.
 — Będzie można uratować go... — powtarzał tłum pocichu.
 — Prędko, prędko! — rzekł Gabrjel, obróciwszy się do kamieniarza — dopomóż mi, mój bracie; przeniesiemy