Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/1190

w ręku kosz do noszenia drzewa i skrzydło pod pachą. Rozśmieszał on oddawna smutne dziewczęta, zasłużył więc sobie w tej chwili na łaskę marszałka, który rzekł mu wesoło:
 — Cóż nam powiesz?
 — Nie, mości książę, to nie ja — odrzekł Gapa — to lokaj powiedział mi, abym powiedział panu Dagobertowi, gdy zaniosę drzewo, żeby powiedział księciu jegomość.. gdyż ja niosłem je w koszu na górę, że pan Robert żąda się widzieć z nim.
 Słysząc bezsensowną mowę Gapy dziewczęta śmiały się do rozpuku.
 Na to nazwisko „pan Robert“ marszałek mimowolnie zadrżał. Pan Robert był tajemnym emisarjuszem Rodina, namawiającym marszałka do walki o oswobodzenie Napoleona II.
 Po chwilowem milczeniu i namyśle, marszałek, którego oblicze jaśniało wciąż uszczęśliwieniem i radością, rzekł do Gapy:
 — Proś pana Roberta, aby chwilę zaczekał na mnie na dole... w mym gabinecie.
 — Tak, mości książę — odpowiedział Gapa, kłaniając się do samej ziemi.
 Niedołęga wyszedł, a marszałek rzekł do swych córek wesołym głosem:.
 — Czujecie to dobrze, że w takim dniu, w takiej chwili, jak jest obecna, nie opuszcza się swych dzieci... nawet dla pana Roberta.
 Marszałek usiadł przy biurku córek i dał znak Dagobertowi, aby się do niego zbliżył.
 Pisząc bilet pewną ręką, rzekł zarazem do żołnierza uśmiechając się i tak cicho, iżby córki nie słyszały.
 — Czy ty wiesz, na co ja byłem prawie zdecydowany, nim tu przyszedłem?
 — A na cóżby takiego pan generał już był zdecydowany?