Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/1228

VI.

WŚCIEKLIZNA.

 Liczni świadkowie tej sceny byli przerażeni.
 — Już po siostrze! — krzyczeli.
 — Nie utrzymają drzwi...
 — A z tego gabinetu niema innego wyjścia!
 — A z siostrą są dwie młode panny w żałobie...
 — A jednakże nie można pozostawić bez ratunku kobiet przy napaści tego szaleńca!...
 — Już zapóźno...
 W tej właśnie chwili odezwały się głosy:
 — Otóż i ksiądz Gabrjel!
 — Idzie z pierwszego piętra... usłyszał pewno krzyk i biegnie na ratunek.
 Przewidując, jak wielkie wyniknąć mogło nieszczęście z ucieczki pogromcy zwierząt, młody misjonarz, na nic nie zważając, przybiegł w nadziei, że może mu się uda zapobiec wielkiemu niebezpieczeństwu.
 Według jego rozkazów, wszedł za nim sanitarjusz, trzymając w ręku fajerkę, zapełnioną żarzącymi węglami, w której się grzało do białości kilka żelaz, używanych do przypalali niektórych przypadków cholery, kiedy już nie pozostawało innego środka do liczenia.
 Pogromca zwierząt, używszy ostatnich sił w swej wściekłości, już zdołał prawie otworzyć drzwi, które z drugiej strony siostra Marta i dwie sieroty przytrzymywały, ledwie żywe z przestrachu i w rozpaczy z całych sił krzycząc.