Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/1283

 — Zasunięte są...
 — A żelazna szkatułka?
 — Jest przyrządzona — odpowiedziała Jezabela również po habrajsku.
 Wymówiwszy te słowa, niezrozumiałe dla Rodina i dla wielebnego ojca Calbocini, Samuel i Jezabela, pomimo malującego się na ich twarzach zmartwienia, spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się osobliwie, złowieszczo.
 Wkrótce Samuel, poprzedzając dwóch wielebnych ojców, wszedł po schodach na ganek, a następnie do sieni, w której się(paliła lampa; Rodin, obdarzony wyborną pamięcią, zmierzał ku czerwonej sali, gdzie za pierwszym razem zebrali się spadkobiercy, ale Samuel zatrzymał go i rzekł mu:
 — Nie, nie tam nam iść wypada...
 Potem, wziąwszy lampę, wszedł na ciemne schody, gdyż okna tego domu, od półtorasta lat zamurowane, nie były jeszcze i teraz wybite.
 — Ależ — rzekł Rodin — ostatnim razem... zebraliśmy się w sali na parterze...
 — Dziś wypada zgromadzić się na górze — odpowiedział Samuel.
 I zaczął postępować zwolna po schodach.
 — Gdzież to?... na górę?... — rzekł Rodin, idąc za nim.
 — Do żałobnego pokoju... — rzekł stary Izraelita.
 I nie przestawał iść dalej.
 — Cóż to jest ten żałobny pokój? — odrzekł zdumiony Rodin.
 — Miejsce łez i śmierci... — odrzekł Izraelita.
 I postępował wciąż, pośród ciemności, która coraz była większa, gdyż ledwo cokolwiek rozwidniała ją mała lampa.
 — Ależ... — mówił Rodin, coraz ciekawszy — poco tam iść mamy?
 — Tam są pieniądze — odpowiedział Samuel.
 I szedł dalej.