Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/155

dzień, w którym potomkowie mej ukochanej siostry, ostatnie odrośle naszego szczepu, zebrać się mają w Paryżu...
 Niestety! lat temu sto pięćdziesiąt, odkąd prześladowanie rozproszyło po całej ziemskiej tę rodzinę, za którą ja przez ośmnaście wieków z czułością dążyłem... nie odstępując jej we wszystkich wędrówkach, na wygnaniu, przy zmianach losu i imienia.
 Ach! ta rodzina, pochodząca od mej siostry, siostry ubogiego rzemieślnika, jakąż słynęła wielkością, to znów jak była poniżoną, wzgardzoną, później jakim jaśniała blaskiem, potem w jakiej żyła nędzy, wreszcie jaką okrywała się sławą!
 Iluż w niej zmazało się zbrodniami... ilu wsławiło się cnotami!
 Historja tej jednej rodziny, to dzieje całej ludzkości!
 Przez tyle pokoleń przebiegając żyły nędzarza i bogacza, mędrca i głupca, tchórza i bohatera, krew mojej siostry zachowała się aż do tej chwili.
 Cóż pozostaje z tej rodziny?...
 Siedmiu potomków?
 Dwie sieroty, córki wygnanej matki, i wygnanego ojca.
 Książę, pozbawiony tronu.
 Ubogi ksiądz misjonarz.
 Człowiek średniego stanu.
 Młoda dziewica wielkiego imienia i majątku.
 Rzemieślnik.
 W nich wszystkich razem znajdziemy cnotę, męstwo, upodlenie, blask, nędzę naszego rodu!
 Azja północna... Indje... Ameryka... Francja...
 Oto miejsca, gdzie los ich rozproszył!
 Mnie instynkt ostrzega, gdy komu z moich grozi niebezpieczeństwo... od Północy do Południa... od Wschodu do Zachodu biegnę im na ratunek... biegnę im na ratunek; wczoraj wieczór przy biegunie lodowatym,