Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/220

nie myśli... ale wróćmy się do interesu... Jest tu pokój nazwany zielonym?
 — Jest, panie; to pokój, w którym niegdyś zwykł był pracować nieboszczyk hrabia Cardoville.
 — Bądź pan łaskaw pokazać mi go...
 — Na nieszczęście, właśnie żądaniu pańskiemu zadość uczynić prawie nie jestem w stanie... Po śmierci pana hrabiego, schowano wiele papierów w szafach tego pokoju i zabrano klucze do Paryża...
 — Masz je pan... te klucze, — rzekł Rodin, pokazując rządcy jeden duży, drugi mały klucz, razem związane.
 — A... to co innego... przybywasz pan po papiery?
 — Tak... po pewne papiery... tudzież po małą mahoniową szkatułkę, ze srebrnym znaczkiem... czy znasz ją pan?
 — Tak... widywałem ją często na stole, przy którym nieboszczyk zwykłe pracował... jest ona w wielkiej szafie, od której klucz pan trzyma...
 — Zechce więc pan zaprowadzić mnie do owego pokoju, stosownie do upoważnienia księżnej pani.
 — W najlepszem zdrowiu... cała zawsze w Bogu zatopiona...
 — A panna Adrjanna?
 — Dobrze, panie... A księżna zdrowa?
 — Łaskawy panie... o czem innem mówmy, — rzekł Rodin, głęboko westchnąwszy.
 — Ach, panie!... Przebóg... czyżby jakie nieszczęście spotkać miało dobrą pannę Adrjannę?
 — Jak pan to rozumie?
 — Czy zachorowała?
 — Nie..., nie... na nieszczęście równie jest zdrowa, jak piękna...
 — Na nieszczęście? — powtórzył zdziwiony rządca.
 — Tak zaiste! bo gdy piękność, młodość i zdrowie połączą się z burzliwym, przewrotnym umysłem... z charakterem, który pewnie nie ma podobnego sobie na ziemi.. le-