Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/237

 — Tak, pani.
 W kilka chwil później Dupont wszedł do sali; z odzieży jego lała się strumieniami woda; dla utrzymania na głowie kapelusza podczas wielkiej burzy, przywiązał go chustką; buty miał zawalane błotem.
 — A! przecież powracasz, mój mężu! byłam o ciebie tak niespokojna — zawołała żona, całując go z czułością.
 — Dotąd... troje ocalonych.
 — Bogu dzięki... mój kochany panie Dupont — rzekł Rodin — przynajmniej usiłowania pańskie nie były daremne.
 — Troje... tylko troje, mój Boże! — rzekła Katarzyna.
 — O tych ci tylko mówię, których widziałem... blisko małej przystani Goeland. Spodziewać się należy, że i w innych miejscach wybrzeża dosyć przystępnych, zostanie więcej uratowanych.
 — Słusznie mówisz... bo przecież brzegi nie wszędzie są równie dostępne.
 — A gdzież są te rozbitki, panie Dupont? — zapytał Rodin, który zatrzymał się jeszcze z odjazdem.
 — Wchodzą na brzeg... a nasi ludzie prowadzą ich. Ponieważ idą powoli, pobiegłem naprzód, ażeby dać znać mojej żonie i poczynić przygotowania; najprzód trzeba jak najprędzej przysposobić odzież dla kobiet...
 — Czy jest i kobieta między wyratowanymi?
 — Są dwie młode dziewice... piętnaście lub szesnaście lat najwięcej mające... jeszcze dzieci... a tak piękne!...
 — Biedne dzieci!... — rzekł Rodin z udanem politowaniem.
 — Ten, któremu winne są życie, jest razem, z niemi... No, powiedzieć o nim można, że to bohater!...
 — Bohater...
 — O! tak. Wystaw sobie...
 — Zaraz mi o nim opowiesz... weź-że przynajmniej szlafrok, boś mokry... napij się ciepłego wina... oto masz..