Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/243

 — Tak... książę Dżalma jest jednym z pasażerów angielskiego okrętu, który rozbił się z nami... Okręt ten zawinął do wysp Azorskich, na których się znajdowałem; ponieważ okręt, wiozący mnie z Charlestownu, zmuszony był pozostać przy tej wyspie z powodu znacznego uszkodzenia, wsiadłem więc na Black-Eayle, na którym się znajdował książę Dżalma. Płynęliśmy do Portsmouth, a stamtąd miałem powrócić do Francji.
 Rodin nie przerywał mowy Gabrjelowi, to nowe wstrząśnienie sparaliżowało jego myśli. Nareszcie, jak człowiek, zdobywający się na ostatni wysiłek, rzekł do Gabrjela:
 — A czy wiesz, kto jest ten książę Dżalma?
 — Młodzieniec równie dobry, jak waleczny, syn pewnego króla indyjskiego, któremu Anglicy zabrali królestwo...
 Potem, zwracając się swego towarzysza niedoli, wyrzekł z zajęciem:
 — Jak się ma książę... czy rany jego są niebezpieczne?...
 — O! nie są bynajmniej śmiertelne — odpowiedział zapytany.
 — Bogu dzięki! — odrzekł misjonarz, zwracając się do Rodina, — widzisz pan, jest jeszcze jeden uratowany.
 — Tem lepiej — odpowiedział Rodin poważnym tonem.
 — Pójdę do niego — rzekł Gabrjel i spytał z uległością. — Czy nie ma mi pan co do rozkazania?
 — Czy będziesz mógł jechać... za dwie lub trzy godziny, pomimo znużenia?
 — Jeżeli tego potrzeba... pojadę.
 — Tak, potrzeba... pojedziesz ze mną.
 Gabrjel skłonił się Rodinowi, który zniecierpliwiony rzucił się na krzesło, a tymczasem misjonarz wyszedł z wieśniakiem.
 Człowiek o żółtej cerze pozostał w kącie pokoju.
 Rodin go nie spostrzegł.
 Człowiekiem tym był Faryngea, metys, jeden z hersztów