Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/247

 — Dobrze przynajmniej, że go widzimy...
 — Jak w więzieniu w Lipsku... owej czarnej nocy.
 — I tym razem znowu nas wyratował.
 — Gdyby nie on... dziś zrana byłybyśmy zginęły...
 — Ale, moja siostro, zdaje mi się, że, w naszych snach, twarz jego jakby jaśniała światłem?
 — Tak... ledwo mogłyśmy na niego patrzeć...
 — I nie był wtenczas tak smutny.
 — Ale, bo widzisz, wtedy przychodził z nieba, a teraz jest na ziemi.
 — A czy miał wtedy na czole tę ciemno-różową pręgę?
 — Och! nie; byłybyśmy ją spostrzegły.
 — A widzisz te blizny na rękach?
 — A! więc jeśli został raniony... to nie jest aniołem?
 — Dlaczego przypuszczasz, moja siostro? A może poniósł te rany, chcąc ochronić od nieszczęścia, lub ratując osoby, które, podobnie jak my, były w niebezpieczeństwie?
 — Słusznie mówisz... gdyby się nie narażał na niebezpieczeństwa, ratując osoby, któremi się opiekuje, nie byłby tak piękny....
 — Jaka szkoda, że ma zamknięte oczy...
 — Jego spojrzenie jest tak dobre, tak tkliwe!
 — Dlaczego nic nam nie powiedział o naszej matce?
 — Nie same byłyśmy z nim... nie chciał...
 — A teraz same jesteśmy...
 — A gdybyśmy też poprosiły go żeby nam powiedział...
 I siostry spojrzały na siebie naiwnie, jakgdyby zapytując się nawzajem; ich zachwycające twarze pokrył lekki rumieniec, a dziewicze serce bić zaczęło mocniej pod czarną suknią.
 — Dobrze mówisz... poprośmy go.
 — O mój Boże! siostro, jak nasze serca biją — rzekła Blanka, — a jak nam miło! Zdawałoby się, że nas spotka coś pomyślnego.
 I siostry zbliżyły się na palcach do krzesła, uklękły, zło-