Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/248

żyłyżyły ręce, jedna z prawej, druga z lewej strony młodego księdza.
 Był to zachwycający widok.
 Podniosły oczy ku Gabrjelowi i rzekły cicho, głosem łagodnym, świeżym, jak ich piętnastoletnie twarze.
 — Gabrjelu! powiedz nam co o naszej matce...
 Na to wezwanie misjonarz poruszył się lekko, otworzył oczy, i nie pojmując jeszcze dobrze co widzi, doznał przez chwilę zachwytu na widok tych wdzięcznych postaci, które, zwrócone do niego, wołały nań łagodnym głosem.
 — Kto mnie woła?... — rzekł, obudziwszy się zupełnie i podnosząc głowę.
 — To my!
 — My, Blanka i Róża!
 Teraz Gabrjel zarumienił się, gdyż poznał młode dziewice, które uratował.
 — Moje siostry powstańcie — rzekł do nich, — klęczy się tylko przed Bogiem...
 Usłuchały go i stanęły przy nim, trzymając się za ręce.
 — Więc wiecie, jak mam na imię?... — spytał z uśmiechem.
 — O! nie zapomniałyśmy.
 — A któż wam powiedział?
 — Ty...
 — Ja?
 — Kiedy przyszedłeś do nas od naszej mamy...
 — I powiedziałeś nam, że cię do nas posyła i że zawsze będziesz się nami opiekować...
 — Ja, moje siostry... — rzekł misjonarz, nie pojmując, co mówiły. — Mylicie się... Dziś po raz pierwszy widzę was...
 — A kiedy się nam śniło?
 — Tak, tak, przypomnij sobie tylko! widziałeś nas w naszych snach.