Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/249

 — W Niemczech, trzy miesiące temu, po raz pierwszy... Spojrzyj tylko ma nas!
 Gabrjel nie mógł się wstrzymać od uśmiechu, wobec takiej prostoty Róży i Blanki, które prosiły, go, ażeby sobie przypomniał sen, które one miały; potem, coraz bardziej zdziwiony, rzekł:
 — W waszych snach!
 — Ależ tak, kiedyś nam udzielał tak dobrych rad...
 — Potem, kiedyśmy miały zmartwienie... w więzieniu., twoje słowa, które zapamiętałyśmy, pocieszały nas i dodawały nam odwagi.
 — Alboż nie ty wyprowadziłeś nas z więzienia w Lipsku, podczas owej czarnej nocy... kiedyśmy cię nie mogły widzieć.
 — Ja...
 — Któżby inny, jeśli nie ty, przybył na pomoc nam i naszemu staremu przyjacielowi?
 — Mówiłyśmy mu, że ty go kochasz, bo i on nas kocha.
 — Dlatego dziś, podczas burzy, prawie nic nie bałyśmy się.
 — Spodziewałyśmy się ciebie.
 — Dziś rano, tak, dziś, moje siostry. Bóg mi użyczył łaski, posyłając mnie wam na ratunek; płynąłem z Ameryki, alem nigdy nie był w Lipsku... Nie ja więc oswobodziłem was z więzienia... Powiedzcie mi, moje siostry, — dodał z miłym uśmiechem, — za kogo mnie macie?
 — Za anioła, któregośmy już we śnie widziały i którego matka nasza zesłała nam z nieba, aby nas strzegł.
 — Moje kochane siostry, ja jestem tylko zwykłym księdzem... Los zdarzył, że może podobny jestem do anioła, któregoście widziały we śnie i którego inaczej widzieć nie mogłyście... gdyż niema aniołów, których moglibyśmy widzieć....
 — Niema widzialnych aniołów, — rzekły dziewice, smętnie na siebie spoglądając.