Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/251

 — A twoja rana? — spytała Róża z uczuciem — powiedz nam, przecież nie jest niebezpieczna?
 — Czy boli cię jeszcze? — dodała Blanka.
 — Nie, moje dzieci... to chirug zawiązał mi ten bandaż; ja choć miewałem głowę pokiereszowaną szablą, przecie nigdy się tak nie pieściłem, uważać mnie jeszcze będą za starego pieszczocha; a to tylko biała rana, i mam ochotę...
 Żołnierz sięgnął ręką do bandaża.
 — Ależ daj pokój, nie ruszaj tego! — rzekła Róża, przytrzymując rękę Dagoberta.
 — Czy tobie nie wstyd... w tym wieku być tak niecierpliwym, — dodała Blanka.
 — Dóbrze, dobrze! nie łajcie mnie już, zrobię, co chcecie... pozostawię ten bandaż.
 Potem, odprowadziwszy siostry do kąta salonu, rzekł im pocichu, spoglądając z ukosa na księdza:
 — Cóż to za jeden... co was trzymał za ręce... gdym ja nadszedł... wygląda jakoś na księdza...., Ale widzicie, moje dzieci, trzeba się strzec... gdyż.,,,
 — On!! — zawołały Róża i Blanka, zwracając się ku Gabrjelowi, — ależ gdyby nie on... jużbyśmy cię nie mogły teraz ani widzieć, ani ściskać...
 — Jakto? — zawołał żołnierz, nagle się prostując i patrząc ma misjonarza.
 — To nasz anioł stróż, — rzekła Blanka.
 — Gdyby nie on, — rzekła Róża, — zginęłybyśmy dziś zrana podczas rozbicia okrętu.
 — On... to on... który..., Dagobert nie mógł mówić więcej.
 Z przepełnionem wdzięcznością sercem, ze łzami w oczach, pobiegł do misjonarza i, wyciągając do niego ręce, z niewymowną radością zawołał:
 — Panie, tobie winienem życie tych dwojga dzieci.... Wiem, jaki mam dla ciebie obowiązek... nie mówię ci nic