Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/366

nie zeszłam, aby dopomóc Żorżecie i Hebe wprowadzić panienkę do kąpieli... nie wiem, co przedtem zaszło, przysięgam pani...
 — To co innego... dowiesz się o tem, co ci powiadam od swoich towarzyszek; one ci ufają wszystko powiedzą...
 — Tak, pani, wszystko powiedzą.
 — Cóż robiła od rana, odkąd ją widziałaś?
 — Dyktowała list Żorżecie, do pana Narval, ja prosiłam, żeby mnie kazała go oddać na pocztę, abym miała sposobność wyjść i zanotować sobie, com słyszała.
 — Dobrze... a ten list?
 — Hieronim dopiero co poszedł; dałam mu go, aby zaniósł na pocztę.
 — Niezręczna! — zawołała pani Grivois — nie mogłaś przynieść mi go tu?
 — Ale, ponieważ panienka swoim zwyczajem dyktowała go na głos, wiem, co on zawierał i zapisałam to wszystko.
 — To nie dosyć... wypadało może wstrzymać wysłanie go na pocztę... Księżna się będzie o to gniewała.
 — Sądziłam, żem zrobiła dobrze.
 — Tak, wiem, że ci nie zbywa na dobrych chęciach; już od sześciu miesięcy jesteśmy z ciebie zadowoleni... ale tym razem popełniłaś wielką nieroztropność...
 — Przebacz mi, pani.. i to, co robię, z przykrością mi przychodzi.
 I dziewczyna stłumiła westchnienie.
 Pani Grivois patrzyła na nią, nie spuszczając oka, i rzekła jej tonem pogróżki:
 — Moja kochana, jeśli masz skrupuły, to przestań... uwalniamy cię... idź sobie.
 — Wiesz pani, że nie jestem wolna — rzekła zarumieniona Floryna, a łzy stanęły w jej oczach i dodała: — Zależę od pana Rodina, który mię tu umieścił...