Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/367

 — Czegóż więc wzdychasz?
 — Tak, niechcący, mam zgryzoty... panienka jest tak dobra... tak ufająca...
 — Pewno że ona jest doskonała, ale ty nie po to tu jesteś, abyś mi prawiła o jej dobroci... Cóż dalej było?
 — Rzemieślnik, który wczoraj znalazł i odniósł Lutynę, przyszedł niedawno i prosił, aby mógł mówić z panią.
 — I czy ten mężczyzna... jest jeszcze u niej?
 — Nie wiem... wchodził, kiedym ja wychodziła z listem...
 — Dowiesz się, poco ten rzemieślnik przychodził i upatrzysz sposobność, abyś dziś jeszcze mogła wyjść i donieść mi o tem.
 — Dobrze, proszę pani...
 — Czy też panienka zajęta była, niespokojna i przestraszona tem, że widzieć się dziś ma z księżną?... Ona się wcale nie tai z tem, co myśli, przeto można wiedzieć o wszystkiem.
 — Owszem, panienka była wesoła, jak zwykle, nawet żartowała z tego.
 — A! żartowała... — powtórzyła ochmistrzyni i mruczała sobie pod nosem tak, iż Floryna nie mogła dosłysześć: — Będzie się ona śmiała; pomimo jej śmiałości i jej djabelskiego charakteru.. błagałaby o przebaczenie... gdyby wiedziała, co ją dziś czeka.
 Potem odezwała się do Floryny:
 — Wracaj do pawilonu i odrzuć od siebie, radzę ci, te niedorzeczne skrupuły, które ci mogą bardzo zaszkodzić; pamiętaj o tem!
 — Nie mogę, pani, zapomnieć o tem, że sama od siebie nie zależę...
 — Bardzo dobrze, przyjdź więc znów.
 Floryna odeszła do pawilonu.
 Pani Grivois pobiegła natychmiast do księżnej Saint-Dizier.