Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/482

garb, pewien jestem, że tam schowane buty, płaszcze, parasole.
 Nowe śmiechy, nowe szyderstwa i krzyki.
 — Pozwólcie zobaczyć, wszak to gratis.
 — Nie pchaj-że się, wszak i ja zapłaciłem za swe miejsce...
 — Postawcież ją na czem wyższem... niech i my widzimy.
 — Rozerwiemy ją na kawałki, przynajmniej nikomu nie będzie krzywdy.
 Wystawmyż sobie biedną dziewczynę, której umysł tak był delikatny, serce tak dobre, dusza tak wzniosła, charakter tak lękliwy, wstydliwy... a słuchać musiała tych grubjaństw, tego wycia... sama jedna pośród tej zgrai... otoczona wraz z sierżantem miejskim i ajentem policyjnym.
 Agent policyjny, uchwyciwszy węzeł, który podniosła i trzymała drżącymi rękami, rzekł surowo:
 — Cóż to tu masz?
 Biedna, zalękniona, nie mogła mówić.
 — Aha! nie umiesz odpowiadać.
 Mówiąc to, policjant, przy pomocy sierżanta, rozwiązał węzeł.
 — Patrzajcieno! prześcieradła... kołdra... sztuciec... kubek srebrny... chustka... jak się to zaopatrzyła! wyglądasz jak gałganiarka, a masz srebro...
 — To rzeczy nie twoje? — zapytał sierżant.
 — Nie, panie... — odpowiedziała Garbuska — ale ja...
 — A garbaty hultaju! kradniesz więcej, aniżeliś sama warta.
 — Kradniesz!? — powtórzyła Garbuska, załamując ręce z boleścią.
 — Dawajcie tu straż bezpieczeństwa! — krzyczało naraz kilka głosów.
 — Otóż i wojsko idzie!