Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/492

prowadziła je przez próg, którego drzwi zaraz się za niemi zamknęły.
 Ponury pobiegł do drzwi.
 Pani Grivois rzekła do odźwiernego u zewnętrznej bramy:
 — Dam ci dziesięć franków, Mikołaju, jeżeli tu zaraz zabijesz tego psa...
 — Djabła tam, pani, zabić takiego ogromnego psa to nie tak łatwo.
 — Dam ci dwadzieścia franków...
 — Trzebaby fuzji, a ja mam tylko drąg...
 — To dosyć...
 Mikołaj poszedł po swoją żelazną pałkę.
 — O gdybym ja miała tyle siły!... — pomyślała pani Grivois.
 Odźwierny wrócił ze swym orężem i zdradziecko podchodził do Ponurego, trzymając pałkę za sobą ukrytą.
 Ponury, zgadując złośliwe zamiary odźwiernego jednym skokiem umknął i stanął w przyzwoitej odległości.
 — Zwąchał szelma — rzekł Mikołaj — nie dowierza.
 — Niezdara z ciebie — rzekła pani Grivois zaperzona; — przynajmniej wypędź go stąd...
 Ponury, ścigany, opuścił dziedziniec; lecz tam, na neutralnym gruncie, pomimo groźby Mikołaja, oddalił się od bramy o tyle tylko, ile potrzeba było dla uchronienia się przed jego pałką.
 Z właściwą swej rasie zmyślnością, oczekiwał na dwie sieroty.
 Tak więc Róża i Blanka zamknięte zostały w klasztorze, który przytykał do domu zdrowia, gdzie zamknięta była Adrjanna de Cardoville.