Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/493

VII.

WPŁYW SPOWIEDNIKA.

 Zaledwie sieroty oddaliły się od żony Dagoberta, kiedy ta, uklęknąwszy, gorąco zaczęła się modlić; łzy, długo wstrzymywane, obficie popłynęły.
 Po chwili drzwi się otworzyły.
 Wszedł Dagobert.
 Twarz żołnierza była surowa, smutna.
 — Biedne dziewczynisko... Widziałem ją, ale w jakim stanie!... aż serce się krajało, upomniałem się o nią, prosiłem, ale powiedziano mi: Najpierw musi być u pana komisarza dla...
 Potem rzuciwszy zdziwiony wzrok po izbie:
 — A toż co... gdzie są dzieci?...
 Franciszkę zimny dreszcz przebiegł.
 — Jakżeś ty zbladła! Co ci jest... czyś słaba?
 I Dagobert wziął z czułością Franciszkę za rękę.
 Wzruszona całowała męża w rękę.
 Żołnierz coraz niespokojniejszy, czując gorące łzy, padające na rękę, zawołał:
 — Płaczesz... nie odpowiadasz mi... powiedz mi przecie... czego się martwisz, moja biedna żono. Uspokój się, ty znasz mnie; przy mym surowym głosie, jednak w gruncie rzeczy dobrym jestem człowiekiem. Więc to dzieci prosiły cię, abyś im pozwoliła przejść się trochę z Ponurym?...
 — Nie... mój kochamy... ja...