Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/503

 Następująca rozmowa między pierotami i pierotkami, turkami i sułtankami, lub innemi dobranemi parami, da wyobrażenie o ważności pożądanej osoby.
 — Kolacja dla nich zamówiona na siódmą zrana; ich powozy już, powinny nadejść.
 — Tak... ale Bachantka zechce odprowadzić ostatni kulig z Prado.
 — Gdybym był wiedział... byłbym pozostał dla widzenia mojej ubóstwianej piękności.
 — Gobinet, oczy ci wydrapię.
 — Celestyno!... dajże pokój... nie szczyp mnie w mój naturalny atłas.
 — A poco tę Bachantkę nazywasz swoją ubóstwianą pięknością... czemżeż ja będę dla ciebie?
 — Ty jesteś moją ubóstwianą, ale nie moją pięknością...
 — A to uprzejmie... idź precz, nicponiu!
 — Gobinet prawdę mówi, pysznie wyglądała.
 — Nigdy jej nie widziałem weselszą.
 — A co za strój... klękajcie narody!
 — Czarujący!
 — Piorunujący!
 — Ona tylko jedna umie podobny wymyślić.
 — A jak tańczy!
 — To... to prawda!... To mi dopiero taniec! Niema na świecie podobnej bajaderki!
 — Gobinet, oddaj mi zaraz mój szal... już mi go zniszczyłeś, opasując się nim, jak swoim.
 — No, no, Celestyno, nie gniewaj się... przebrany jestem, widzisz, za turka.
 — No i za co tu się gniewać?... — ktoś się odezwał.
 — Bachantka zachwyca nietylko twego Gobineta, ale nawet municypalnych gwardzistów i sierżantów miejskich.
 — Ona zawsze potrafi rozśmieszyć ich...
 — Tej nocy jeszcze... gdy tańczyła sławne pas