Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/52

 — W ostatnim liście, jaki przed piętnastoma laty wasz ojciec, wracając z Francji przywiózł mi od żony, pisała do mnie, że chociaż sama biedna i chociaż małego naszego Agrykolę, co potem urósł, miała na karku, wzięła jednak do siebie chłopczyka, sierotę z anielską twarzyczką imieniem Gabryel... I niebardzo dawno odebrałem o nim wiadomość.
 — A przez kogo?
 — Dowiecie się zaraz.
 — A widzisz, masz także swojego Gabryela, jedna więcej przyczyna, że naszego musisz kochać.
 — Waszego... waszego? Zobaczmy waszego... Siedzę jak na rożarzonych węglach.
 — Wiesz, Dagobercie — mówiła dalej Rózia — że ja i Blanka mamy zwyczaj zasypiać, trzymając się za ręce.
 — Tak, tak, wiele razy widziałem was tak śpiące w kolebce... Nie mogłem się napatrzyć na was, tak byłyście miluchne.
 — No dalej! Dwie noce temu, tylko cośmy zasnęły, aż wtem ujrzałyśmy...
 — Więc to było we śnie... — krzyknął Dagobert, — kiedyście zasnęły, we śnie!
 — Ależ tak, we śnie... Jakżebyś chciał inaczej!...
 — Niechaj moja siostra mówi.
 — Tak, to dobrze — rzekł żołnierz, odetchnąwszy spokojnie — tak to dobrze... zapewne, czy tak, czy inaczej, byłem zupełnie spokojny... ponieważ... ale w końcu to wszystko jedno... Sen! to lepiej mi się podoba.. Mówże dalej, kochana Róziu.
 — Skorośmy zasnęły, małyśmy jednakowy sen.
 — Obie sen jednakowy?
 — Tak, Dagobercie, nazajutrz rano obudziwszy się, opowiedziałyśmy sobie, cośmy śniły.
 — I zupełnie toż samo...