Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/555

tomności; chcąc się przekonać o tożsamości Adrjanny, odezwała się bojaźliwym, cichym głosem:
 — Panno de Cardoville!
 — Kto mnie woła? — zapytała żywo Adrjanna.
 Biedne to, ułomne, nędznie odziane, niespodzianie zjawiające się stworzenie, musiało w pannie de Cardoville, tak bardzo lubiącej wdzięk i piękność, wzbudzić pewien wstręt i przestrach.
 Garbuska, nie dostrzegłszy, jakie sprawiła wrażenie, niewzruszona, z wlepionemi oczyma, złożywszy ręce z pewnym podziwem, a raczej głębokiem uszanowaniem przypatrywała się niezwykłej piękności Adrjanny, którą widziała tylko przez kraty w oknie; wszystko, co powiedział jej Agrykola o urodzie swej protektorki, wydało się jej nie dorównywującem rzeczywistości.
 Szczególnym trafem zbliżyły się do siebie dwie stoły, przedstawiające krańcowe sprzeczności: jedna była wzorem piękności i bogactwa, druga zaś szpetności i ubóstwa. Garbuska, na widok Adrjanny, wpadła w zachwyt.
 — Czego chcesz? — zawołała panna de Cardoville, wstając z niejaką niechęcią, która nie uszła baczności szwaczki.
 — Wybacz pani, że ośmielam się zbliżyć do ciebie, lecz chwile moje są drogie, a przychodzę... od Ągrykoli...
 Przestrach Adrjanny jakby znikł po usłyszeniu imienia Ągrykoli.
 Zbliżyła się do parkanu i z zajęciem przyglądała się Garbusce.
 — Przychodzisz od pana Ągrykoli Baudoin? — rzekła do niej. — A któż jesteś?
 — Jego przybrana siostra... uboga szwaczka, zamieszkała w tymże co i on domu...
 — Wszak to ty, moje dziecko, namówiłaś pana Agrykolę, aby się udał do mnie po kaucję, nieprawdaż?
 — Jakto... pani sobie to przypominasz?...