Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/594

 — Dziesiąta! — zawołał Dagobert — nie mamy już ani minuty czasu do stracenia; Agrykolo, bierz worek.
 — Zaraz, ojcze.
 Kowal przystąpił do szwaczki, która zaledwie na nogach trzymać się mogła i rzucił jej po cichu:
 — Jeżeli nie wrócimy do jutra rana... polecam ci mą matkę... Pójdziesz do pana Hardy; może już wrócił z podróży. Pocałuj mnie, siostro i bądź dobrej myśli...
 I głęboko wzruszony, serdecznie uściskał Garbuskę, która o mało co nie zemdlała.
 — Choć, stary Ponury... dalej w drogę — rzekł Dagobert — będziesz nam służył za pikietę.
 Potem, przystąpiwszy do żony, która przyciskała do piersi głowę syna, rzekł tonem spokojnym:
 — No, kochana żono, dopilnuj, aby ogień nie wygasł... za dwie lub trzy godziny przyprowadzimy ci moje sieroty i piękną pannę... Ucałuj mnie... na szczęście.
 Rzuciła się mężowi na szyję. Niema jej rozpacz, objawiająca się tylko łkaniami, rozdzierała serce. Dagobert zmuszony był wyrwać się z jej objęć i rzekł zmienionym głosem:
 — Chodźmy, chodźmy, ona mi serce rozdziera... czuwaj nad nią.
 I wsunąwszy pistolety do kieszeni surduta, postąpił ku drzwiom, a za nim Ponury.
 — Synu!... niech — cię uściskam raz jeszcze... może ostatni! — zawołała biedna matka.
 Kowal łzy swe połączył ze łzami matki:
 — Bądź zdrowa. Wkrótce się zobaczymy.
 Żywo pośpieszył za ojcem.
 Franciszka, głęboko westchnąwszy, padła na krzesło, podtrzymywana przez Garbuskę.
 Dagobert z Agrykolą, dręczeni niepokojem, wyszli z ulicy Brise-Miche, i szybkim krokiem zmierzali ku bulwarowi szpitalnemu, a za nimi Ponury.