Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/597

 Ponury mocno wciągnął w siebie powietrze.
 — Idą! — szepnął Dagobert.
 — Uciekajmy więc, ojcze.
 — Nie... przysłuchajmy się... będzie czas...
 Słychać było ciężkie stąpanie po ziemi i niewyraźną rozmowę.
 — To pewno stróże, o których wspominała Garbuska.
 — Tem lepiej... teraz nierychło wrócą tutaj...
 Stąpanie coraz mniej słyszeć się dawało, nareszcie zupełnie ucichło. Dagobert rzekł synowi:
 — No, teraz nie traćmy czasu... Muszą już być daleko... Trzeba co prędzej wysadzić deski.
 Agrykola z całej siły oparł się o szopę; szopa, mimo starości, mocno się trzymała.
 — Do licha! — rzekł kowal: — musi tu być żelazny rygiel! inaczej nie wytrzymałyby te stare deski. Daj mi ojcze powróz i hak, wlezę na mur i otworzę drzwi ze środka.
 Żołnierz oparł się o mur i skrzyżował ręce; kowal wdrapał mu się na szerokie plecy, a czepiając się powrozu i korzystając z nierówności muru, dostał się na jego szczyt.
 Wierzchołek muru był posypany tłuczonem szkłem. Pokaleczył sobie kolana i ręce; lecz, aby nie przestraszyć ojca, stłumił krzyk bólu, przełożył hak i spuścił się po powrozie do ogrodu.
 Szopa była blisko; zamek tak był lichy, iż Agrykola złamał go odrazu; drzwi się otworzyły i Dagobert wszedł do ogrodu, a z nim Ponury.
 — No, dzięki tobie, mój chłopcze, rzecz najważniejsza zrobiona. Teraz panna de Cardoville i moje sieroty mają przynajmniej którędy wyjść. Idzie teraz o to jak je wynaleźć, nie spotkawszy się z nikim. Ponury pójdzie naprzód. No, stary, marsz, tylko nie szczekaj.
 Ponury postąpił kilka kroków i, węsząc, przysłuchi-