Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/599

 — Pewno Róża tu była, kiedy Garbuska ją widziała — domyślał się Dagobert. — Ponury wpadł na trop.
 Po krótkiej chwili pies obejrzał się na Dagoberta i co tchu poleciał ku drzwiom gmachu, leżącego naprzeciwko pawilonu Adrjanny.
 — Teraz już niema wątpliwości, sieroty muszą tu być — szeptał Dagobert.
 — Zobaczmy, czy są kraty w oknach?
 Zbliżył się do Ponurego.
 — No i cóż, stary — pytał Dagobert, — czy tu są twoje panie?
 Ponury odpowiedział radosnem skomleniem i cichem szczeknięciem. Dagobert oburącz chwycił go za pysk.
 — Zgubi nas! — zawołał Agrykola.
 W tej chwili żelazne kraty, którędy weszli i które Agrykola zostawił otwarte, z łoskotem się zatrzasły.
 — Zamknięto nas! — zawołał kowal. — Siedzimy w pułapce!...
 Ojciec z synem z przerażeniem spojrzeli na siebie, wreszcie Agrykola rzekł:
 — Może też same się zamknęły, albo wiatr... Pójdę zobaczyć i jeśli można, znowu roztworzę...
 — Śpiesz się!... a ja tymczasem obejrzę okna.
 Agrykola szybkim krokiem poszedł do kraty, Dagobert zaś, skradając się wzdłuż muru, zbliżył się ku dolnym oknom. Było ich cztery, a w tej liczbie dwa bez krat.
 Spojrzał w górę; pierwsze piętro niewysokie a okna bez krat. Ta więc z sióstr, którą osadzono na piętrze, mogłaby przywiązać prześcieradło do okna i spuścić się po niem na dół, ale tu zachodziła nowa trudność; są cztery okna: w które więc zapukać?
 Agrykola spieszno powracał.
 — To pewno wiatr zatrzasnął drzwi — objaśnił. — Otworzyłem je i założyłem kamieniem...
 — Lecz jak tu poznać ich okna? — pytał niespokoj-