Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/65

 — Około trzydziestu.
 — Jakże chcesz żeby on był tym samym człowiekiem, którego ojciec widział podczas bitwy?
 — Prawda — rzekł Dagobert, po chwili milczenia, wzruszywszy ramionami — musiało mnie omylić nadzwyczjne podobieństwo... Musiał to być kto inny, podobny do niego... Ale...
 — A jeżeli on, to czemuż od tego czasu nie postarzał się...
 — A czy nie pytałeś go: czy to on dwa razy ocalił ojca naszego na wojnie.
 — Z początku i do głowy mi to nie przyszło, a potem nie było czasu, bo on prędko odszedł. Zapytał mię więc, czy to jest wioska Miłosk? Tak jest, odpowiedziałem, ale skąd wiesz, że jestem Francuz?
 — „Usłyszałem jak śpiewasz — odpowiedział — proszę mi powiedzieć, gdzie mieszka pani generałowa Simon“.
 — „Tutaj mieszka, panie“.
 Popatrzył na mnie kilka chwil w milczeniu, bo widział, że mnie te odwiedziny mocno zadziwiły, wziął potem za rękę i rzekł:
 — „Jesteś przyjacielem generała Simon?
 — Najlepszym jego przyjacielem“? — Wystawcie sobie moje zadziwienie, dzieci. — „Często z wdzięcznością mówił o tobie“.
 — „Widziałeś więc generała“?
 — „Tak... niebardzo dawno, w Indjach; ja także jestem jego przyjacielem, i przynoszę jego żonie list od niego. Powiedziano mi, że tu mieszka. Prowadź mię więc do generałowej“.
 — Dobry wędrownik... ja go już kocham, — rzekła Rózia.
 — On był przyjacielem naszego ojca — dodała Blanka.
 — Prosiłem, aby zaczekał, ochciąłem wprzód przygotować matkę waszą, żeby tak niespodziewana radość jej