Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/739

wzdłuż muru koło domu; głowę na bok przechylił i pod pachą trzyma parasol.
 — Pan Rodin! — zawołał Moulin, i nagle cofnął się, aby nie być widzianym.
 — Jak pani mówisz, że się nazywa ten jegomość?
 — Pan Charlemagne.
 — Cóż on tu robi pod tem przybranem nazwiskiem — szeptał Nini-Moulin jakby sam do siebie.
 — Więc go znasz? — zapytała z ciekawością Róża.
 — Cóżeś tak zamilkł?
 — I ten jegomość ma tu najęte mieszkanie? I przychodzi tu pokryjomu?...
 — Tak! — odrzekła Róża Pompon — okna jego widać z gołębnika Filemona.
 — Prędko, prędko przejdźmy przez sień, żeby mnie tu nie spotkał — rzekł Dumoulin.
 I spiesznie przebiegł ze sklepiku do sieni, a z sieni na schody, prowadzące do mieszkania Róży Pompon.
 — Dzień dobry panu, panie Charlemagne! — witała uprzejmie Rodina matka Arseni. — Cóż to za święto dzisiaj, że mam przyjemność widzieć pana po raz drugi?...
 — Zbyt jesteś pani dla mnie łaskawą — odrzekł Rodin, kłaniając się nisko, i wszedł do sklepiku przekupki.